in English

Osiąganie zgodności z międzynarodowymi standardami dla urządzeń elektrycznych i elektronicznych

W dzisiejszych czasach każdy dostawca musi się upewnić, że jego produkty są bezpieczne, spełniają normy wymagane przez przepisy obowiązujące w docelowych rynkach oraz mają certyfikaty to potwierdzające. W niniejszym artykule przyglądamy się tej rzeczywistości, ze szczególnym zwróceniem uwagi na to, jak wpływają one na dostawców urządzeń elektrycznych i elektronicznych.

Pytanie, które często pojawia się jako pierwsze, dotyczy sensu uzyskiwania zgodności z normami – tj. czy jest to zabieg warty poniesienia kosztów i wysiłku. W końcu, z badań przeprowadzonych w 2012 roku na temat produktów elektronicznych w Europie wynika, że około 2/3 z przetestowanych 10 tysięcy urządzeń w jakiś sposób nie spełniało wymogów. Problemy mogły dotyczyć zarówno aspektów technicznych, jak i samej dokumentacji. Jednakże brak zgodności z wymogami może doprowadzić do poważnych konsekwencji, i to na kilka sposobów. Po pierwsze, jeśli konsument lub konkurencja wniesie skargę na twój produkt, pojawi się ryzyko że zostaną nałożone na ciebie kary, produkty zostaną wycofane z rynku, a dostawy nowych urządzeń zostaną zatrzymane na granicy. Alternatywnie, jeśli twój produkt okaże się być niebezpieczny w jakiś sposób i rzeczywiście spowoduje zniszczenia lub doprowadzi do wypadku, możesz być postawiony przed sądem i wtedy bez wątpienia będziesz się cieszyć, jeśli będziesz posiadać certyfikaty z testów, dowodzące że tematem bezpieczeństwa zająłeś się z należną starannością.

W przypadku dostawców, którzy szukają sposobów na dostosowanie się do przepisów, certyfikaty jakie faktycznie są im potrzebne będą zależeć od funkcji tworzonych urządzeń, tego jak urządzenia będą używane i gdzie będą sprzedawane. Jednakże, główne standardy, jakie zazwyczaj mają zastosowanie, da się sprowadzić do wymogów takich jak: CE, WEEE, RoHS i REACH w Europie oraz FCC i UL Safety w USA lub w innych krajach. Dodatkowo, oprócz spełnienia wymogów bezpieczeństwa, wszystkie urządzenia elektryczne i elektroniczne muszą pracować w zakresie ściśle określonych limitów interferencji.

Zaczniemy od przyjrzenia się znakowi CE, ponieważ jest on niezbędnym wymogiem dla wielu towarów wprowadzanych na rynek europejski i jego zakres obejmuje także kryteria dla emisji fal elektromagnetycznych oraz podatności na nie. Wymogi dyrektyw RoHS, WEEE i REACH stanowią część przeglądu wymogów samego CE. Następnie przyjrzymy się znakowi FCC, który określa limity poziomów interferencji elektromagnetycznych dla produktów wytwarzanych lub sprzedawanych w USA. Na koniec omówimy wywodzący się ze Stanów Zjednoczonych, międzynarodowy standard bezpieczeństwa UL.

Znak CE

Stosowanie znaku CE jest wymagane dla określonych produktów, sprzedawanych na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) od 1985 roku. Znak ten potwierdza, że produkt spełnił wymogi odnośnie zdrowia, bezpieczeństwa i norm środowiskowych Unii Europejskiej, które zapewniają bezpieczeństwo konsumentów i pracowników. Przepisy odnośnie znaku CE zostały dopasowane do nowych ram prawnych, przyjętych w 2008 roku. Obejmują one zestaw uregulowań, które mają na celu zwiększenie nadzoru nad rynkiem i poprawienie jakości oceny zgodności. Doprecyzowują też wykorzystanie znaku CE i tworzą zestaw narzędzi do stosowania w odniesieniu do uregulowań prawnych względem produktów.

Producenci w Unii Europejskiej i za granicą musza przytwierdzić znak CE do tych produktów, które wymienione są w nowych ramach prawnych, by móc je oferować w Europie. Gdy produkt otrzyma znak CE, może być sprzedawany w całej Unii Europejskiej, bez potrzeby przechodzenia kolejnych modyfikacji.

Znak CE jest wymagany jedynie w przypadku następujących rodzajów produktów:

zabawek,
maszyn,
sprzętu elektrycznego,
sprzętu elektronicznego,
osobistego sprzętu ochronnego,
urządzeń ciśnieniowych,
urządzeń medycznych,
aktywnych implantów medycznych,
sprzętu do diagnostyki in vitro,
urządzeń końcowych radiofonicznych i telewizyjnych,
prostych pojemników ciśnieniowych,
urządzeń na gaz,

wind,
pojazdów rekreacyjnych,
sprzętu i systemów ochronnych, przeznaczonych do stosowania w atmosferze zagrożonej wybuchem,
niezautomatyzowanych instrumentów do pomiaru masy,
kolejek linowych,
produktów stosowanych w budownictwie,
ładunków wybuchowych, przeznaczonych na rynek konsumencki,
nowych bojlerów na wodę,
sprzętu pomiarowego.

Znak CE nie jest potrzebny w przypadku takich produktów jak:

wyroby chemiczne,
farmaceutyki,
kosmetyki i żywność.

Istnieje ponad 20 dyrektyw określających kategorie produktów, wymagających oznakowania CE. Podstawowe wymagania, jakie muszą spełniać produkty, np. te odnoszące się do bezpieczeństwa, są ustalane na poziomie Unii Europejskiej i są zgrubnie opisane już w samych tych dyrektywach. Europejskie Normy Zharmonizowane są wydawane w odniesieniu do tych dyrektyw i precyzują podstawowe wymagania bezpieczeństwa za pomocą szczegółowych, technicznych opisów. Dostawcy musza jedynie uzyskać zgodność z tymi dyrektywami, które odnoszą się do ich produktu. Jeśli twój produkt przejdzie przez wszystkie testy określone w adekwatnej Normie Zharmonizowanej, wtedy twierdzi się, że zachodzi domniemanie zgodności z dyrektywami.

Ilustracja 1: Znak CE – źródło: Pixabay

CE i urządzenia elektryczne oraz elektroniczne

Aby uzyskać zgodność z CE w przypadku urządzeń elektrycznych i elektronicznych, muszą one dostać certyfikaty zgodnie z wymaganiami dyrektyw LVD, WEEE, RoHS i REACH, które zostały opisane poniżej. Dodatkowo muszą także spełniać wymagania EMC.

W nowych ramach legislacyjnych UE istnieją przynajmniej dwie kluczowe dyrektywy – Kompatybilność Elektromagnetyczna i Sprzęt Radiowy – które poruszają kwestie EMC, ale inne dyrektywy (takie jak np. Dyrektywa Niskonapięciowa) również mogą mieć znaczenie. Ponadto, do produktu mogą odnosić się też inne przepisy, specyficzne dla danej branży.

Dyrektywa odnośnie Kompatybilności Elektromagnetycznej

Dyrektywa EMC (Kompatybilność Elektromagnetyczna) kryjąca się pod sygnaturą 2014/30/EU, odnosi się do wszelkiego sprzętu elektrycznego i elektronicznego, niezależnie od tego czy w zamierzony sposób korzysta z pasma radiowego. Jej celem jest upewnić się, że taki sprzęt nie generuje i nie jest wrażliwy na zakłócenia elektromagnetyczne.

Warto zauważyć, że w Europie obowiązują dodatkowe testy „odporności”, podczas gdy wymogi amerykańskiego FCC określają jedynie limity emisji.

Dyrektywa radiowa (Nadajniki Radiowe)

Dyrektywa na temat Sprzętu Radiowego i Końcowych Urządzeń Telekomunikacyjnych, oznaczona sygnaturą 2014/53/EU (a od czerwca 2016 roku określana mianem Dyrektywy na temat Sprzętu Radiowego) ma zastosowanie do wszelkiego sprzętu radiowego i telekomunikacyjnego sprzętu końcowego, przeznaczonego do podłączania do publicznych sieci telekomunikacyjnych. Określa charakterystykę radiową i przydział częstotliwości nadajników radiowych w Europie. Warto zauważyć, że jeśli twoje urządzenie podpada pod Dyrektywę Radiową, wtedy zastosowanie mają inne standardy EMC w miejsce tych, które podchodzą pod dyrektywę EMC jako urządzenia emitujące fale radiowe nieintencjonalnie. Wnika to z faktu, że standardy obowiązujące dla nadajników radiowych w Europie także obejmują zarówno emisję, jak i odporność na zakłócenia.

Dyrektywa Niskonapięciowa - LVD

Dyrektywa LVD odnosi się do bezpieczeństwa wszelkiego rodzaju sprzętu elektrycznego, przeznaczonego do pracy z napięciem z zakresu od 50 do 1000 VAC, lub z napięciem od 75 do 1500 VDC. Dolny limit nie dotyczy urządzeń bezprzewodowych, co oznacza że w praktyce każde urządzenie bezprzewodowe, sprzedawane w Europie, nawet malutki transmiter Bluetooth o mocy 1 mW, zasilany napięciem 5 VDC, musi być sprawdzony pod kątem bezpieczeństwa. Jednakże nawet jeśli Dyrektywa Niskonapięciowa nie obejmuje twojego produktu, przepisy UE jasno stwierdzają, że produkt i tak musi być „bezpieczny”. Inne dyrektywy, takie jak GPS (Dyrektywa Ogólne Bezpieczeństwo Produktów) może i tak mieć zastosowanie.

Środowiskowe – Dyrektywy: Utylizacja Odpadów Elektrycznych i Elektronicznych (WEEE) oraz Zakaz Niebezpiecznych Substancji (RoHS)

Odpady pochodzące z urządzeń elektrycznych i elektronicznych, takich jak komputery, telewizory, lodówki, telefony komórkowe, stanowią jeden z najszybciej rosnących strumieni śmieci w Unii Europejskiej. W 2005 roku powstało ich 9 mln ton, a analizy mówią, że do 2020 roku ilość wytwarzanych odpadów tego typu wzrośnie do 12 milionów ton rocznie.

Odpady tego typu to złożona mieszanina materiałów i komponentów, które ze względu na swoją niebezpieczną naturę, jeśli nie zostaną poprawnie przetworzone, mogą powodować poważne problemy środowiskowe i zdrowotne. Co więcej, sama produkcja nowoczesnej elektroniki wymaga wykorzystania rzadkich i drogich zasobów (przykładowo, ok. 10% całego złota dostępnego na Świecie jest używane do produkcji elektroniki). Aby usprawnić zarządzanie odpadami elektrycznymi i polepszyć ponowne wykorzystywanie surowców oraz ogólnie zwiększyć efektywność ich używania, zbieranie, przetwarzanie i ponowne używanie tych urządzeń elektrycznych musi być poprawione.

Aby zmierzyć się z tymi problemami, przygotowano dwie dyrektywy: Dyrektywa o Utylizacji Odpadów Elektrycznych (WEEE) i Dyrektywa o zakazie stosowania określonych, groźnych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (RoHS).

Pierwsza Dyrektywa WEEE (sygnatura 2002/96/EC) weszła w życie w lutym 2003 roku. Nakazywała opracowanie procedur umożliwiającym konsumentom bezpłatne oddawanie swoich odpadów elektrycznych i elektronicznych. Procedury te mają na celu zwiększenie stopnia odzyskiwania i ponownego wykorzystania odpadów tego typu.

W grudniu 2008 roku, Komisja Europejska zaproponowała aktualizację Dyrektywy w celu poradzenia sobie z szybko rosnącym strumieniem odpadów. Nowa Dyrektywa WEEE (sygnatura 2012/19/EU) weszła w życie 13 sierpnia 2012 roku, a ostateczny termin dostosowania się do niej minął 14 lutego 2014 roku.

Producenci zostali zobligowani do następujących czynności:

oznaczania sprzętu logotypem WEEE,
dołączenia do organizacji producentów, których celem jest pozyskiwanie środków na rzecz zbierania i recyklingu odpadów,
dostarczania informacji tym organizacjom m.in. na temat sprzedaży produktów.

Ilustracja 2: Oznaczenie WEEE – źródło: Wikipedia

Zakaz Stosowania Groźnych Substancji: Przepisy Unii Europejskiej, zakazujące wykorzystania niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym (Dyrektywa RoHS 2002/95/EC) weszły w życie w lutym 2003 roku. Wymagają aby metale ciężkie, takie jak ołów, rtęć, kadm i tlenek chromu(VI) oraz środki opóźniające palność, takie jak polibromowane bifenyle (PBB) czy polibromowane etery difenylowe (PBDE), zostały zastąpione przez bardziej bezpieczne alternatywy. W grudniu 2008 roku, Komisja Europejska zaproponowała aktualizację tej Dyrektywy. Odnowiona Dyrektywa RoHS 2011/65/EU weszła w życie 3 stycznia 2013 r. (więcej informacji na temat RoHS jest dostępnych pod tym) adresem.

Dyrektywa RoHS z 2013 roku wymaga, by większość sprzętu elektronicznego spełniała podane ograniczenia. Niektóre z przykładów odnośnie limitów koncentracji, mierzonej poprzez masę homogenicznego materiału to:

ołów: 0,1%,
rtęć: 0,1%,
kadm: 0,01%.

Ma to realny wpływ na wybór komponentów i technologii, jakie stosują producenci elektroniki. Przykładowo, lutowie bezołowiowe jest teraz szeroko dostępne, ale może być bardzo trudne do obróbki.

Ilustracja 3: Znak RoHS – źródło: Wikimedia Commons

Dyrektywa REACH to zbiór przepisów Unii Europejskiej, odnoszący się do rejestracji, oceny, autoryzacji i zakazów stosowania chemikaliów. Weszła w życie 1 stycznia 2007 roku i zastąpiła szereg starszych dyrektyw i regulacji.

Dyrektywa REACH ma kilka celów:

Ma zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego i środowiska przed substancjami chemicznymi.
Ma uczynić ludzi, którzy wprowadzają chemikalia na rynek (producentów i importerów), odpowiedzialnymi za zrozumienie i zarządzanie ryzykiem, związanym z ich wykorzystaniem.
Ma pozwolić na swobodny przepływ substancji na rynku europejskim.
Ma uczynić przemysł chemiczny UE bardziej innowacyjnym i konkurencyjnym.
Ma promować wykorzystanie alternatywnych metod oceny niebezpiecznych właściwości substancji (takich jak model QSAR).

Obszar zastosowań i wyłączenia

Dyrektywa REACH dotyczy substancji produkowanych lub importowanych do Unii Europejskiej w ilości przynajmniej 1 tony rocznie. W ogólności, ma zastosowanie do wszystkich substancji chemicznych jako takich, dostępnych w postaci preparatów lub wyrobów (o ile wyrób, zgodnie ze swoim przewidywanym przeznaczeniem, ma zostać przetworzony tak, że nastąpi uwolnienie danej substancji).

Wpływ na dostawców sprzętu elektrycznego i elektronicznego

Zdefiniowany powyżej wyrób (produkt) to obiekt, któremu w trakcie produkcji nadaje się określony kształt, powierzchnię czy wygląd, które determinują jego funkcje w większym stopniu, niż sam jego skład chemiczny. Przykładami wyborów są samochody, akumulatory i telefony.

Sprzęt elektryczny i elektroniczny jest więc definiowany jako wyroby, w rozumieniu dyrektywy REACH. Dlatego każda firma może podchodzić pod wpływ dyrektywy REACH, niezależnie czy jest producentem, importerem sprzętu z terenu UE czy jednym i drugim. Warto dodać, że dystrybutorzy produktów nie są wyłączeni ze zobowiązań narzucanych przez REACH.

Take-e-way to firma specjalizująca się w usługach związanych z odpadami elektronicznymi i z innymi środowiskowymi wymogami prawnymi, która świadczy te usługi małym i średnim firmom. Opisuje ona, w jaki sposób produkty są traktowane w ramach dyrektywy REACH. Istnieją określone warunki dla producentów, dostawców i użytkowników produktów, takie jak wymagania odnośnie informowania i powiadomień oraz obowiązek rejestrowania substancji. Same produkty nie muszą być rejestrowane. Jednakże wymagania obejmują rejestrację substancji produkowanych lub importowanych do Unii Europejskiej w ilościach od 1 tony wzwyż. Ilość ta obejmuje sumę substancji we wszystkich produktach danego importera lub producenta. Należy w niej uwzględnić zarówno tę ilość, która zostanie uwolniona z produktu, jak i tę, która ma w nim wciąż pozostać.

Firmy, które wytwarzają lub dostarczają produkty również mają zobowiązania dotyczące powiadamiania i informowania klientów, dystrybutorów, użytkowników i konsumentów o ich produktach. W określonych przypadkach istnieją także obowiązki wobec Europejskiej Agencji Chemikaliów (ECHA). Wymagania informacyjne dotyczą tych producentów, importerów i firmy przetwarzające, które wykorzystują produkty zawierające substancje wzbudzające szczególnie duże obawy (SVHC), lub dostarczające takie produkty do nabywców czy konsumentów. Substancje te mogą mieć działanie rakotwórcze, powodować mutacje lub być toksyczne.

W przypadku produktów, które zawierają ponad 0,1% substancji SVHC w swoim składzie, dostawca musi przekazać odbiorcy wyrobu informację na temat bezpiecznego korzystania z wyrobu, lub przynajmniej nazwę użytej substancji. Takie same informacje muszą być podane konsumentowi, ale tylko na jego własne żądanie oraz muszą być przekazane w odpowiedniej formie klientowi. Przekazywanie informacji odbywa się zazwyczaj w formie papierowej (np. w języku urzędowym docelowego kraju). Jednakże jest możliwe, by dodatkowe informacje opublikować na stronie internetowej lub przekazać pocztą elektroniczną.

Federalna Komisja Łączności (FCC)

FCC to niezależna agencja rządowa Stanów Zjednoczonych, stworzona przez Kongres USA by uregulować międzystanową komunikację radiową, telewizyjną, przewodową, satelitarną i kablową we wszystkich 50 stanach, Dystrykcie Kolumbii i amerykańskich terytoriach zależnych.

Ilustracja 4: Znak FCC – źródło: Wikimedia Commons

Oznakowanie FCC potwierdza certyfikację i jest wymagane dla produktów, które są produkowane lub sprzedawane w Stanach Zjednoczonych. Informuje ono, że promieniowanie elektromagnetyczne, emitowane przez dane urządzenie, mieści się w limitach zatwierdzonych przez FCC.

O ile znak FCC jest wymagany jedynie w USA, można go również znaleźć na produktach oferowanych poza Stanami. To dlatego, że albo zostały one wyprodukowane w USA, a następnie wyeksportowane, albo są także przeznaczone do sprzedaży w Stanach Zjednoczonych.

Przepisy FCC dotyczą produktów elektronicznych, które mogą generować wszelkiego rodzaju fale radiowe. Są dzielone na dwa pyty: nadajniki emitujące fale celowo i urządzenia emitujące fale radiowe bez takiej intencji.

Nadajniki emitujące fale celowo

Są to urządzenia, które emitują fale radiowe (nie podczerwone ani ultradźwiękowe), by realizować swoje funkcje. Przykładami będą telefony komórkowe, krótkofalówki stacjonarne i przenośne, systemy komunikacji bezprzewodowej, interfejsy Bluetooth, nadajniki krótkiego zasięgu i bezprzewodowe systemy dostępowe.

Urządzenia te celowo posługują się spektrum radiowym i przez to muszą mieć certyfikaty FCC.

Nadajniki emitujące fale bez takiej intencji

Są to urządzenia elektroniczne, które generują sygnały radiowe, jako efekt uboczny swojego działania i fale te są emitowane na większą odległość lub przenoszone wzdłuż linii zasilających. Urządzenia, które odbierają fale radiowe również mogą przy okazji same emitować fale.

Do urządzeń tego typu zaliczają się urządzenia elektroniczne codziennego użytku, takie jak telewizory, komputery, gry elektroniczne, aparaty cyfrowe i inne sprzęty, zawierające układy scalone i obwody cyfrowe.

W ramach Kodeksu Przepisów Federalnych USA, Tytuł 47 punkt 15.3(k) zdefiniowano urządzenia emitujące fale radiowe, będące efektem ubocznym ich pracy jako ten sprzęt elektroniczny, który pracuje z częstotliwością powyżej 9 kHz, przy użyciu technik cyfrowych.

Przepisy FCC odnoszą się także do telefonów, modemów, faksów i wszystkiego innego, co podpinane jest do sieci telefonicznej.

UL safety

UL to globalna, niezależna firma, zajmująca się bezpieczeństwem od strony naukowej. Działa w pięciu kluczowych obszarach: bezpieczeństwie produktów, środowiska, życia i zdrowia, usługach związanych z dostarczaniem wiedzy oraz w usługach testowania i weryfikacji.

Znak UL wskazuje, że firma ta przetestowała reprezentacyjne próbki produktu i uznała je za zgodne z adekwatnymi standardami lub innymi wymaganiami, w odniesieniu do ryzyka pożaru, porażenia elektrycznego i innych zagrożeń mechanicznych. Znak UL na produkcie jest dla producenta potwierdzeniem, że utrzymuje on stałą zgodność z adekwatnymi standardami.

Najbardziej popularne znaki UL to: UL Listing Mark, Recognised Component Mark i UL Classification Mark.

Znak UL Listing Mark to jeden z najbardziej powszechnych znaków UL. Jeśli znajduje się na produkcie, oznacza to że organizacja UL uznała reprezentacyjną próbkę tego produktu za spełniającą wymogi bezpieczeństwa oraz że producent deklaruje, że produkt wciąż spełnia te wymagania. Wspomniane wymagania bazują na własnych standardach UL, dotyczących bezpieczeństwa. Znak ten można znaleźć na różnych urządzeniach, komputerach, piecach, ogrzewaczach, bezpiecznikach, panelach elektrycznych, wykrywaczach dymu, gaśnicach, zraszaczach, kamizelkach ratowniczych, szkle kuloodpornym i na tysiącach innych produktów.

Znak Recognised Component Mark jest rzadko widziany przez konsumentów. Jest stosowany na komponentach, które stanowią część większych produktów lub systemów. Zastosowanie tych komponentów może być ograniczone lub mogą być one niekompletne. Znak ten można znaleźć na przełącznikach, zasilaczach, płytkach drukowanych, sprzęcie do sterowania dla branży przemysłowej i tysiącach innych podzespołów. Ponieważ znak ten dotyczy niepełnych produktów, może być nadawany warunkowo.

Znak UL Classification Mark pojawia się na próbkach produktów, które zostały ocenione przez UL w odniesieniu do specyficznych właściwości, ograniczonego zestawu zagrożeń lub do stosowania w określonych, specyficznych warunkach. Typowe rodzaje produktów, które są nim oznaczane, obejmują materiały budowlane i sprzęt przemysłowy, skafandry, drzwi ognioodporne, oprzyrządowanie ochronne dla strażaków i ciężarówki przemysłowe.

Ilustracja 5: Przykłady znaków UL Listing Mark – źródło: Wikimedia Commons

Przykład standardu UL: UL 60950-1 Standard on Information Technology Equipment Safety

Organizacja UL publikuje długą listę standardów, które obejmują wszelkie urządzenia elektryczne, elektroniczne i inne kategorie produktów. Typowym przykładem jest standard UL 60950-1, dotyczący bezpieczeństwa sprzętu informatycznego.

Standard UL 60950-1 ma zastosowanie do sprzętu informatycznego, przeznaczonego do użycia jako telekomunikacyjne urządzenie końcowe lub elementy infrastruktury sieciowej, niezależnie od tego, jak jest zasilany. W ramach testów pod kątem UL 60950-1 brana jest pod uwagę nie tylko praca w normalnych warunkach, ale też typowe usterki, scenariusze usterek, przewidywalne, nieodpowiedne użytkowanie i wpływ czynników zewnętrznych, takich jak temperatura, wysokość, zanieczyszczenie czy wilgoć. Uwzględniane są też zbyt duże napięcie zasilające oraz skoki napięcia w sieci telekomunikacyjnej lub kablowej.

UL 60950-1 ma też zastosowanie do komponentów i modułów, przeznaczonych do montażu w sprzęcie informatycznym. Nie oczekuje się, że takie komponenty i inne podzespoły będą spełniać wszystkie wymagania standardu, o ile tylko kompletne urządzenie, składające się z tych elementów spełnia te wymogi.

Standard UL 60950-1 określa wymagania mające na celu redukcję ryzyka pożaru, porażenia elektrycznego oraz urazów operatorów czy monterów, którzy mogą mieć kontakt z danym sprzętem. Dodatkowo, tam gdzie zostało to zaznaczone, brane jest też pod uwagę zagrożenie osób serwisujących. Użytkownikami nazywa się wszystkie osoby, inne niż serwisanci. Wymagania ochronne powinny zakładać, że użytkownik nie jest przeszkolony w wykrywaniu zagrożeń, ale nie będzie celowo do nich doprowadzał. Przyjmuje się natomiast, że serwisanci będą korzystać z wiedzy i umiejętności zdobytych na szkoleniach, by uniknąć potencjalnych urazów, zwracając przy tym uwagę na oczywiste zagrożenia, jakie istnieją w trakcie konserwacji sprzętu. UL60950-1 sprawdza, czy informacje o potencjalnych zagrożeniach znajdują się na sprzęcie, lub są dostarczane w innej formie, wraz ze sprzętem, zależnie od ryzyka i powagi potencjalnego urazu oraz czy są dostępne dla serwisantów. W ogólności, użytkownicy nie powinni być narażeni na zagrożenia, które mają duże szanse spowodować urazy.

Zastosowanie standardu UL 60950-1

Celem standardu UL 60950-1 jest redukcja ryzyka urazów lub zniszczeń, spowodowanych następującymi warunkami:

porażeniami elektrycznymi,
zagrożeniami związanymi z energią,
szokiem akustycznym w odbiornikach komunikacyjnych,
ogniem,
zagrożeniami związanymi z ciepłem,
zagrożeniami mechanicznymi,
promieniowaniem,
zagrożeniami chemicznymi.

Podsumowanie

Upewnianie się, że twój produkt jest w pełni bezpieczny i zgodny pod względem funkcji i materiałów z wymogami obszarów, w których będzie sprzedawany, może być dużym wyzwaniem. Dostawcy tacy jak Farnell mogą zredukować czas realizacji i ryzyko projektów poprzez porady i informacje w tych tematach, przekazywane wraz z dostarczanymi komponentami.